Er is iets dat we najagen, elke keer weer. Geen succes. Geen perfectie. Maar die ene vonk. De kick. En geloof me: als die er niet is, speelt het niet.
Welkom in onze oefenruimte. Geen hippe studio met glimmende knoppen, geen gelikte shit. Gewoon vier muzikanten met een bak energie, kromme koffiemokken en een gezamenlijke honger naar het moment dat muziek ademt. Wij repeteren niet om te oefenen. We repeteren om te voelen. Te zoeken naar die rauwe, tintelende spanning waarbij alles klopt — en tegelijk net niet.
We willen de vonk al voelen vóór we op het podium staan. Dat moment waarop de groove in je onderbuik knalt. Waarop de drums duwen, de bas zakt, de gitaar snijdt en de zang ineens oplicht. We kruipen onder die zang, tillen ’m op. Want als die niet verstaanbaar is, niet draagt, dan mist het hart. En zonder hart heb je alleen maar herrie.
Ja, we spelen covers. Maar niet uit nostalgie. We spelen ze omdat die helden — die gasten uit de jaren ’70 — hun muziek maakten alsof hun leven ervan afhing. En zo spelen wij het ook. Niet als reproductie, maar als ode met lef. We nemen ruimte. Soms een maat langer. Soms een akkoord minder. Alles in dienst van het gevoel. Van de groove. Van dat kleine, magische moment waarop je denkt: dit is het.
We zijn hard voor elkaar. Eerlijk. Gretig. Als het niet klopt, dan zeggen we het. Geen bullshit. Geen ego’s. Alleen de drive om samen beter te worden. Om samen die kick te vangen. Elke repetitie weer. We jagen het na. Tot we zweten, lachen, schelden, vallen en weer doorgaan. Waarom? Omdat we het niet anders kunnen. Omdat het moet.
Christine moet spelen. Moet ademen. Moet vonken. En het begint daar, in een oefenruimte vol stof, passie en liefde voor alles wat muziek écht maakt.
Kom kijken. Kom luisteren. Dan snap je het.
Willem
Veel succes mannen, met Theunis als gitarist weet ik dat het dik voor elkaar komt. Ron van den Bosch van Nutzz
Thnx Ron!